سبک اسنادی بزهکاران دارای اختلال سلوک و مراقبان کانون اصلاح و تربیت

هدف: این پژوهش با هدف مقایسه سبک اسناد بزهکاران کانون اصلاح و تربیت شهر تهران با سبک اسنادی مراقبان این کانون اجرا شد.روش: این پژوهش از نوع علی- مقایسه ای است و در آن دو گروه آزمایشی (30 نفر از بزهکاران و 15 نفر از مراقبان کانون) و یک گروه گواه (30 فرد عادی) که از نظر سن، جنس و تحصیلات همتا شده بودند، بررسی شدند. آزمودنی های گروه بزهکار به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده و گروه عادی به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، اما به علت شمار کم مراقبان کانون اصلاح و تربیت، همه آنها ارزیابی شدند. آزمودنی های سه گروه به کمک مصاحبه و پرسش نامه‎ سبک اسناد (asq) بررسی شدند. داده‎ها به کمک تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی شفه تحلیل شدند. یافته‎ها: یافته ها نشان دادند که سبک اسنادی بزهکاران برای رویدادهای ناخوشایند متفاوت از سبک اسنادی مراقبان و افراد عادی بوده و نسبت به آنها بیرونی تر (01/0p<) و ناپایدارتر (01/0p<) است. تفاوت سایر سبک های اسنادی در هیچ یک از گروه ها معنی دار نبود. نتیجه گیری: بزهکاران دارای اختلال سلوک، رویدادهای بد و ناخوشایند را به عوامل بیرونی و ناپایدار نسبت می دهند که خود می تواند در بروز و تداوم بزهکاری آنان نقش داشته باشد.